Wat een fantastische meedraaiweek hebben we achter de rug! En wat een resultaat! We hebben niet alleen een zwemvijver bij. We mogen voortaan genieten van ‘ne gansen nieuwen hof’. Het was een waar genot voor ons om met zo’n enthousiaste, warme mensen te mogen samenwerken.

We startten de week met graven, graven en nog eens graven… De vruchtbare laag zou later nieuwe verhoogde bedden vormen. De klei eronder hielden we apart. Paden werden verlegd. We gaven ze een natuurlijkere ‘flow’. De put werd groter gemaakt dan de zwemvijver zou worden. Om te voorkomen dat de steile wanden van de put zouden instorten, plaatsten we steenschotten in de put. Dit zijn tweedehands panelen uit azobe. Ze werden vroeger in de steenbakkerijen gebruikt om bakstenen op te laten drogen. Ze bestaan in vele maten, diktes en houtsoorten. Wij gebruikten die van 110x140x3.5cm. Op het dieptste punt is de vijver 2 meter. Het ondiepe deel is 1 meter.

De volgende dag hield niet veel meer in dan stampen, stampen en nog eens stampen… met tussendoor veel lachen, tetteren, wegdromen, kefir-drinken, ‘skip’/’umami‘-koekskes en gezonde lenteblaadjes eten. De ontgonnen klei, die we apart hielden stampten we tussen de steile putwand en de steenschotten hard aan. Met dikke palen en veel man-en vrouwkracht vormden we de harde klei om tot een blubberige massa. In het ondiepere moerasfilterdeel langs de rand plakten we dikke lagen klei tegen de minder steile wanden. Hier komen binnenkort moerasplanten die het zwemwater zullen zuiveren.

De zopas afgewerkte vijver vulden we meteen met beekwater. Terwijl we, moe maar voldaan, naar de put zaten te staren en het water zagen stromen, werden we plots wakker geschud door een spectaculaire dijkbreuk! Nu weten we dat eerst de moerasfilter vullen en dan pas het diepere zwemdeel geen goed idee is. Don’t try this at home! Gelukkig konden we het probleem snel oplossen.  Na anderhalve dag pompen stond het water aan de rand.

Op de derde dag was het tijd voor het minder zware werk… hoewel… Zware betonstenen zeulen, breken en stapelen was ook niet van de poes. Die lagen vredig te slapen in de schommelzetel… We bouwden stapelmuurtjes met de brokstukken als afboording van de verhoogde bedden. Zo kan je steilere hellingen maken en voorkom je dat de boel instort. Stapelen is op een creatieve manier je steenpuin verwerken. De vijver werd voorzien van een overloop. Via een ‘monk’ (met een 90°-bocht op een buis kan je het waterniveau te regelen en slijt je dijk niet uit> Sepp Holzer), loopt het water in een ondiepe waterbak voor potplanten. Die waterbak loopt over, via een watervalletje van recup-gootstenen, in de wadi. We plaatsten een eiken recup-trap van de buurman tegen onze achtergevel om de groendakplantenkwekerij wat makkelijker bereikbaar te maken. De passerelle op het dak werd beveiligd met een sierlijke balustrade van een (niet door ons!) omgehakte krentenboom. In het hoogste deel van de wadi (hemelwaterinfiltratiesysteem) bouwden we een hügel met rotte wilgenboomstronken, wiedsel, compost,…

De laatste dag was iedereen al flink afgepeigerd. We legden de laatste hand aan de stapelmuurtjes, voerden compost en lavameel uit om de nieuwe verhoogde bedden een ‘boost’ te geven en bouwden klimstructuren. Onze flink doorgeschoten haagbeukhaag mocht wat uitgedund worden. We haalden er enkele stammen uit, zonder dat het zelfs opviel. De stammen vormden de basisstructuur waaraan we spleitextouwen vast maakten. Weldra vormt dit een eetbaar, groen scherm tussen ons en de buren.

Deze permablitz was enkel mogelijk met de hulp van vele vrijwilligers, die elk hun creatieve stempel drukten op onze achtertuin. Bart, Carmen, Etienne, Kobe, Maarten, Sigrid en Sil, een mooier souvenir konden jullie ons niet geven. Tot in de zwemvijver!