Deze keer geen privétuintje, maar een groots project: Het Scoutshuis in Antwerpen! Het nationaal secretariaat van de Scouts zetelt in een mooi gerenoveerd gebouw te midden van ’t stAd. Slechts enkele maanden is deze nieuwe stek met winkel en jeugdverblijven in gebruik. Maar er ontbrak nog iets: groen! Aja! Wie ‘scouts’ zegt, denkt toch meteen ‘bos’, ‘sjorren’, en ‘korte broekskes’.  Daar zou Mier voor zorgen. Voor dat groen, althans. De scouts vroegen een tuin, die de sfeer oproept van een bos. Niet zo evident als de enige buitenruimte een dak is boven hun ondergrondse parkeergarage. Een tweede dak boven de winkel, langsheen de straat, was ook aan vergroening toe, samen met het toegangsgebouwtje tot de parkeergarage. Hun kale voortuin mocht ook wat opgefleurd worden.

VOOR…

Zo’n groots project, dat doe je niet alleen. Zelfs voor een klein groendakje trommel je best gans je familie en al je vrienden op. Met de hulp van het Ecohuis brachten we een grote groep helpers samen. Mensen van divers pluimage staken een handje toe: een Italiaanse diva, een Syrische regisseur, een ganse klas anderstalige kids, een recup-meubelmaker, kersverse start-ups, een enthousiaste mama met haar nóg enthousiastere dochter, een jeugdhuisleidster, Westvlaamse werkijver met een groen hart, veel Antwerpse transitiemensen met mooie idealen, een danseres, kids uit de buurt, een nomaad met bijzondere connecties, een paardenfreak, kruidenmadammen, de klusjesman van het Scoutshuis, Mieren of gewoon een bende leergierige mensen die wilden snappen hoe je een groendak in de praktijk opbouwt… We haalden zelfs enkele mensen van het Scoutshuis en het Ecohuis achter hun bureau vandaan. Verschillende werelden kwamen met elkaar in verbinding. Dit leidde tot een heleboel boeiende babbels,… en terwijl werd nog een groendak aangelegd ook.

 

Het was een serieus werk! Zelfs al waren we met zoveel. Als opwarmertje brachten we een 300-tal betonstenen naar de eerste verdieping. Via een lange transportband van vlees en bloed kwamen de zware stenen stuk voor stuk op hun plaats terecht. Ze vormden een nieuwe dakrand om 15cm groendaksubstraat vast te houden. De bestaande dakrand was amper 3cm hoog. Ook de holle stenen zelf werden opgevuld met substraat: ideaal om vetplantjes in te laten groeien. Het dak op +1 werd vergroend met 60 lopende meter kruiden.

Eens de spieren goed soepel waren, startten we met het opscheppen van de keien die op het parkingdak lagen. Een flinke laag witte stenen diende ter bescherming van de al wat verouderde roofing. Om een nieuwe waterdichte en wortelwerende folie te kunnen plaatsen moesten deze keien eerst verwijderd worden. Ze kregen een nieuw leven als brandveilige strook op het gelijkvloers en de eerste verdieping langsheen het hoofdgebouw. Opnieuw een mensenketting om die keien in emmers omhoog te brengen. Het grootste deel van de keien werd vermengd met het groendaksubstraat boven de parkeergarage.

Ik kan het je garanderen: een groendak aanleggen is beter dan fitness! De volgende dag bleven we ijverig verder keien scheppen, hoewel het energiepeil al wat gedaald was en de spieren wat strammer waren. Gelukkig konden lekkere maaltijden en wat tussendoortjes ons regelmatig verblijden en nieuwe moed inpompen. Deel per deel werd de roofing blootgelegd en kwam een nieuwe folie erbovenop. De vijver kreeg vorm. We zetten hem uit met betonstenen en… je raadt het nooit…. keien. Deze ondiepe vijver kwam er niet zomaar.  Het groendak zou deels in de schaduw komen te liggen van de lindebomen aan de overkant. Hier zouden vetplanten, die standaard op een groendak worden ingeplant, niet gedijen. We kozen ervoor om op dit deel van het dak bosplanten te zetten. Bosplanten zoals varens, mos, lievevrouwbedstro,… doen het goed in de schaduw, maar hebben veel water nodig. Via een witte geotextiel, die op de bodem van de vijver en verder ter bescherming van de nieuwe folie overal op het dak ligt, wordt het water opgezogen en doorgegeven aan de planten in de nabije omgeving.

Rond de middag werd plots de turboklep even open gezet. Elf anderstalige nieuwkomers en een toffe begeleidster raasden als een orkaan over het dak. Amper één uur later waren ettelijke vierkante meters keien weg geschept.

Ok, niet alles werd met vrouw- en mankracht gedaan. Het was al zot genoeg. De derde dag kregen we versterking van een monstrueuze inblaasvrachtwagen. Dié had veel bekijks! 33m³ keien heen- en weer scheppen was minder spectaculair. Op een paar uurtjes lagen de daken vol groendaksubstraat geblazen. Klaar voor het volgende karwei: terrassen en paden leggen met een 400-tal betonplaten. De plaatjes legden we los in het substraat met open voeg. De voegen werden beplant, zodanig dat er op termijn een mooie verweving zou ontstaan tussen groen en grijs.

We verspreidden boomstronken her en der over het dak. Enerzijds om een bossfeer op te roepen, anderzijds om vocht vast te houden. Het hout werkt als een spons dat regenwater opzuigt en langzaam aan weer afgeeft aan de omgevende planten. Er kwam een hek in kastanje, die de tuin een introverter karakter geeft en een ‘burcht’achtige toegangspoort, die in feite de nooduitgang van de tuin is. Een paadje vanuit de nooddeur van het gebouw gaat dwars over de vijver richting poort. Een ‘scouteske’ waterspuwer van gesjorde driepikkels in kastanje leidt een deel van het regenwater van het hoofdgebouw naar de vijver.

Na tonnen keien, substraat en betonplaten verzet te hebben, was het eindelijk tijd voor het groen. De laatste dagen werd volop geplant. Eerst zetten we ‘het levende schilderij’ uit, vanuit vogelperspectief, vervolgens vlogen de plantjes de grond in.

En ineens, zonder het goed en wel te beseffen, was het helemaal klaar! Woow! Wat een resultaat. We mogen allemaal trots zijn op onszelf. Bedankt iedereen om dit mogelijk te maken!

NA…

Zondag 22 mei van 11 tot 16u wordt Het Scoutshuis feestelijk geopend. Wees welkom!